بررسی فقهی و حقوقی توهین به مقدسات اسلامی.ماده۵۱۳ ق.م.ا
چکیده:
یکی از اسماء و صفات پروردگار قدوس است و انسان خداوند را به این علت قدوس می داند که سرچشمه همه مقدسات است و پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم ) و قرآن و انبیاء عظام (علیه السلام)برای مومنین و مسلمین و پیروان سایر ادیان آسمانی از این رو مقدسند که به سرچشمه قدس که خدای قدوس است مرتبطند.
مثل جریانی که از خون و نور است که به همه امکانات و باورهای دینی حیات و روشنایی می بخشد . بنابراین ستون خیمه دین ، مقدسات و یا همان مقوله تقدس است و اهانت به آن نیز مذموم و ناپسند است . تا قبل از تصویب قانون مجازات اسلامی ( تعزیرات ) سال ۱۳۷۵ ، مقررات و قوانین روشن و صریحی در خصوص اهانت به مقدسات مذهبی وجود نداشت البته به استثنای مواردی که توهین به وسیله نشریات و مطبوعات انجام می شد که مطابق همان قوانین مطبوعاتی مجازات صورت می گرفت با توجه به اسلامی بودن نظام جمهوری اسلامی ایران ، این مطلب از اهمیت ویژه ای برخوردار شد بنابراین برای پر کردن این خلاء قانونی محسوس با تصویب قانون تعریزات جدید سال ۱۳۷۵ تا حدودی این مشکل حل شد اما متاسفانه همچنان قوانین موضوعه کشور اعم از قانون مجازات اسلامی و قانون مطبوعات به صراحت و روشنی و به طور کامل تکلیف را مشخص نکرده است و دارای ابهامات و نواقص بسیاری است و در خصوص شماری از مصادیق آن سکوت اختیار کرده است و نیز بین قانون مطبوعات و قانون تعزیرات در این خصوص ناهماهنگی وجود دارد در این پایان نامه سعی شده پس از بیان تعاریف و مصادیق مقدسات به مبانی فقهی حکم سبّ النبی ( صلی الله علیه و آله و سلم ) به عنوان شدیدترین مرتبه جرم « اهانت به مقدسات اسلام » در مذاهب مختلف اسلامی پرداخته و ادله فقهی آنرا بیان داشته و فصل دیگر آن را به ارتداد و آزادی فکر و عقیده بیان در اسلام و پیام های ممنوع در اسلام و به معرفی سلمان رشدی و کتاب آیات شیطانی اختصاص یافته و در نهایت در فصل آخر به تحلیل جرم « اهانت به مقدسات اسلام » از دیدگاه حقوق کیفری اختصاصی پرداخته شده است و نواقص و کاستی های آن مشخص و در این زمینه راهکارهای پیشنهادی مطرح شده است .
